A Laura María Fernández Pardo, de 2º de ESO, correspondeulle o segundo premio na categoría dos máis novos no concurso das Letras Galegas convocado polo Equipo de Dinamización e Normalización Lingüística. O seu relato, A raposa Carolina, podédelo ler a seguir:
No ano 2345 comezou a era da extinción por mor dos seres humanos; os animais loitaban por sobrevivir, reproducirse, comer…
No ano 2345 comezou a era da extinción por mor dos seres humanos; os animais loitaban por sobrevivir, reproducirse, comer…
Por
iso vouvos contar a historia dunha raposiña amiga miña; Carolina
era una raposa que pasaba os días morta de aburrimento na sua cova.
-Hoxe
vou saír cazar e se cadra como algo máis ca coellos silvestres. Se
cadra como una ovelliña, que hai ben anos que non como, ou se cadra
atopo un amigo, outro dos meus.
-Agora
non é coma antes-dixéralle o seu avó antes de morrer- a nosa é a
última familia de raposos da zona. Cómpre que vos afastedes dos
humanos, buscando a forza do grupo. Antes fomos os reis: eramos
temidos e respetados. Os humanos tíñannos medo e ata nos
inventaban lendas.
Daquela
Carolina aínda era una cría, agora estaba soa e aburríase
moitísimo. Saíu da cova e percorreu algúns quilómetros. Preguntou
por aquí e por alá pero ninguen vira nunca un animal coma ela.
Pero,
outro día, atoupouse cunha lagarta falangeira que se parou un cacho
longo a falar con Carolina.
Díxolle
que, había xa moitos anos, vira un raposo coma ela e que aínda tiña
que estar vivo a non ser que o mataran os humanos.
Carolina
preguntoulle que onde fora iso e si lle podía indicar o camiño.
A
lagarta indicoulle por onde se ía e, se se perdía, por que nome
tería que preguntar. Advertiulle que non vaixara para nada ao val
porque alí é onde está a aldea donde vivien os humanos.
Carolina
deulle as grazas e foi correndo ata a sua cova para preparar unha
mochila para o camiño. Estaba moi cansa e cando remartou de preparar
a mochila deutouse un anaco e rematou por adormecer.
Ó
día seguinte colocou a mochila no lombo e ollou para as terras que
lle quedaban atrás, que eran as da súa infancia.
Parou
un anaco para conter as bagoas e continuou o seu camiño. Andou
moitos e moitos quilómetros. E, así, pasou días e días
atravesando montañas, montes…
Un
día sentíu un cheiro a animal: Dún salto subiu a un alto e, ao
lonxe, puido ver un lugar con casiñas de pedra. Uliscou de novo e
dixo:
-Chéirame
a ovella, a años andan alá ao fondo
Agardou
a que fora de noite e baixou. Pillou un año e marchou con el pero
non con mala intención senón para poder calmar a sua fame.
Cando
volveu para coller outro año xa non estaban; seguiulles o rastro e
chegou ó lugar onde estaban as casas dos homes.
Cando
xa marchaba viu diante un humano, Carolina regañou os dentes
ameazadora pero el levaba una escopeta e apuntoulle.
Intentou
correr pero quedara inmóbil.
Carolina
puido escapar coa pata ferida pero non moi lonxe, estaba atontada e a
pata doíalle moito. Laiou un pouquiño para non pensar na dor.
Unha
nena humana chamada Loreto oíu a queixa e mirou no medio dos fentos,
alí atopou un animal ferido.
Ao
velo Loreto preguntoulle:- E ti que es?
Ao
que Carolina contestou: -Eu son Carolina e marchei da miña fraga
buscando outros animais coma min para non me extinguir.
Loreto
tamén se presentou: -Eu son Loreto, a única nena da vila. Se
queres, pódoche traer comida mentras non te recuperas .
Carolina
aceptou e Loreto estívolle a levar comida mentres Carolina se
recuperaba.
Cando
Carolina se recuperou, colleu a mochila e escapou de entre os fentos.
Enseguida
uliscóu A Comiña de Brubos que era o nome do lugar que lle indicara
a troita, quedou un anaco quieta pero enseguida voltou a correr.
Viu
una cova e meteuse nela ,ouveou e contestáronlle; logo viu un ser
semellante a ela. ¡Atopara outro dos seus, outro raposo!
Ningún comentario:
Publicar un comentario