SEGREDO DO PASADO

Este é o texto gañador do tradicional Certame Literario que, co gallo do Día das Letras Galegas, convoca o Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística do noso IES. A autora, Patricia Seijas Díaz, é alumna de 4º curso de ESO.

Aló polas claras noites de verán, nas que brilla a lúa chea coma un queixo fresco, subía eu pola corredoira chamada As Monchas e ía saír a uns pastos nos que descendía do outeiro, chamados Pradellos. Alí era onde todos os veciños tiñan un enorme prado para manter as vacas. Eran moi apreciados porque tiñan fontes que baixaban da montaña da Pena Chá, onde bebían o gando e os señores e señoras que o gardaban.

Dábame pracer camiñar soa á escuridade con soamente a luz da lúa . Non temía a nada, nin sequera aos lobos. Mais víaos no alto das penas, sempre en mandas de sete . Eu choraba de pena porque me sentía soa, a pesar de ter amigos. O meu tormento era que ao nacer un martes trece fose unha lobishome. O medo de selo tíñame consumida, mesmamente eu xa o tiña asumido. A miña gran paixón sempre fora cantar en galego, recitar poemas e escribir poesía; exaltar Galicia érame unha función vital. Por outra banda, eu sempre pensaba que os lobos me temían porque eran sabedores de que os lobishomes eran moito máis fortes ca eles .

Pois recordo moi ben un día no que fun ata os Pradellos e pensei o que despois escribín na libreta coa que sempre viaxaba polos montes. Máis tarde, xa na casa, elaborei as seguintes palabras dun xeito pobre e vulgar.

´´ Penso que son unha lobishome mais eu axúdolle a todas as persoas que o necesitan, defendo Galicia e choro polo mal, este verán estouno pasando moi deprimida pola traxedia de Angrois. Os soños de tantas familias que ficaron rotos, nenos, mozos e anciáns que voltaban á casa ou estaban de visita para celebrar o Apóstolo ´´.

Despois de pensar isto quedeime pálida, chorei ata encher un rego, e despois mirei ó ceo e a lúa seguía brillando. Fitaba para min e eu para ela, coma se fósemos mudas. Sentín a campá da igrexa de Santa Cruz de Parga dando a unha da madrugada. Nese momento da escuridade, dunha carballeira saíu un moucho e asomouse a min, nese momento si que sentín temor polos ditos desta ave.

Isto penseino todo o outono, deille voltas na cama, mentres, lograba conciliar o sono; pero nunca lle busquei sentido. Non voltei aló nin sequera fun apañar cogomelos e castañas. Penso que nunca esquecerei estas lembranzas igual que nunca esquecerei o día tan fermoso que pasei co meu amor na Romaría da Barca.

Cando chegou o inverno decidín comentarlle todo isto á miña mellor amiga, María Uxía. Ela pensou e chegou á conclusión de que me viña ben ir de novo ata aqueles pastos e buscar unha explicación aos meus sentimentos e resolver o misterio. Decidimos ir polas vacacións de Nadal. Sentía medo por ter que ir de novamente ata ese lugar, mais acompañada por Uxía a nada debería temer.

Ao seguinte día relatei brevemente a nosa nocturna viaxe.

´´ Subimos por As Monchas e despois tivemos que descender para chegar ao val onde se atopaban aqueles pastos, polos que eu camiñaba no verán . Ao primeiro miramos pero non atopamos nada estraño . Pero despois de tanto observar atopamos no medio das pudias e das xestas unha carta escrita a man cunha fermosa e comprensible letra. Lina e cando a rematei de ler vin que estaba firmada polo meu noivo. El, como me coñecía, sabía os meus pensamentos e mais os montes polos que paseaba ´´.

Voltei para a casa coa compaña da rapaza e cavilando ledamente canto me quería esa persoa e canto penaba por min . A verdade era que eu tamén a amaba desesperadamente. Era unha persoa comprensiva, respectuosa e que simpatizaba con todos. Un rapaz dous anos maior ca min, ese ano cursaba o terceiro curso de carreira na mesma universidade ca min .

Dende aquel día penso que comecei a aumentar a miña felicidade e borróuseme a obsesión de que era unha lobishome. Á miña cara asomaba un soriso dende que saía o sol ata o escuro anoitecer. Ao chegar a primavera aínda estiven máis contenta vendo as flores dos campos e escoitando piar os paxaros. Pero, aínda así, sufro polos demais e polas desgrazas do mundo, pero xa non por min mesma; porque vin que non todas as persoas nos momentos débiles teñen tan bos apoios como tiven eu .

O seguinte verán saín a pasear co meu amor polas claras noites de luar polos montes máis fermosos da parroquia .

Xa hai agora setenta anos que aconteceron os feitos que acabo de narrar . Fíxeno, mentres viña á praia a Muxía no coche . Á poboación de agora non lle estraña que viñese no asento do piloto escribindo . Pero ás persoas que agora xa non están pareceralles algo imposible . Por iso, a elas, voulles explicar que agora os coches que anunciaban no 2014 para o futuro xa están aquí. Todas as persoas os temos, ata eu que teño 99 anos poido viaxar soa no meu propio coche . Agora sei que xa son moi maior e que logo vou morrer, por iso lles deixo un recordo de min a todo mundo. Aínda así, vou enviar unha copia á terra na que habitan os mortos .